***
Ідзе за годам год,
Сівеюць людзі, хаты, -
І ўсё ў ярме народ,
А над шляхамі - краты.

І ўсё фарбуюць брук
Крыві ахвярнай плямы.
Чуваць астрожнай брамы
На ўсю краіну грук.

І маці не адна
Глытае моўчкі слёзы:
Зноў сына па дарозе
Пагналі ў кайданах...

Ад гэтае пары
Ўдавою тужыць ніва,
Каню гнядую грэву
Расчэсваюць вятры...

Мо вернецца, мо згіне
Таварыш дарагі,
Услед за ім другія
Ўзняліся, як сцягі.

Той самаю дарогай
Яны вядуць народ,
І ўжо да перамогі
Бліжэй на цэлы год.

Малой сястрычцы

Пакуль, сястрычка, падрасцеш
І шлях пратопчаш свой жыццёвы, -
На памяць вывуч гэты верш,
Які складаю шчырым словам

Не зразумееш мо мяне -
Пішу табе яго навыраст,
Я знаю: гэты дзень міне,
З якога верш сягоння вырас.
Магчыма толькі ён адзін
І астанецца жыць на памяць,
Як рэха дальняе гадзін,
Што сэрца мне гнятуць і раняць.

Тады, сястрычка, ўспамяні
Усіх, хто з бою не вярнуўся,
Каб намі высненыя дні
Зноў паплылі над Баларуссю.

Кастрычніцкі салют

Грыміць кастрычніцкі салют...
Здаецца - гэта гром Аўроры
Ускалыхнуў здалёк зямлю.
І, ззяючы, спадаюць зоры

Пад гулкі,пераклічны залп,
Каторым салютуюць шчыра
Крутыя верхавіны Альп,
Граніты звонкага Паміра.

Закончан слаўны наш паход.
Цвярдыні ворага - ў руінах,
Стары тэўтонскі шлях на ўсход
Прыгвозджан да пляцоў Берліна.

Бары, як некалі гудуць.
Зноў скібы чорныя пад плугам.
І дробяць гарнякм руду, шахцёры высякаюць вугаль.

І на стырне гадоў - рука,
Якая наша пакаленне
Вядзе з-пад самых барыкад,
Што ўзняў над цэлым светам Ленін.

Ранак Перамогі

Мы цябе выглядалі з-за шэрых руін
Воблік светлы твой снілі начамі ў астрогах
І тужылі тугою магіл і краін
Па табе, залатая вясна перамогі.

Нашы дрэвы, і кветкі, і дзеці, і сны
Летуцелі даўно аб табе недацветам, -
Ані разу яшчэ так пакутна вясны
Не чакаў чалавек, покуль свет гэты светам.

Вочы дым выядаў, лісце вянула дрэў,
Апякалі зямлю і душу бліскавіцы.
Чорным полымем ранак вясновы гарэў,
Рассыпалася ў попел гарачы травіца.

І тады - успаміны халодным асцём,
Як запалы нянавісці, ўпіліся ў сэрца, -
Кожны кінуцца мог за Радзімы жыццё
І ўзарвацца гранатай пад крокамі смерці.

Выбухалі і песні, і сэрцы, як тол.
Смерць, губляючы косці, назад адпаўзала
Праз магілы ахвярныя нашых братоў,
Праз руін гарады, цені сёл і вакзалаў.

Мы, як гнеў, неадступныя, следам ішлі,
Задыхаліся ў ярасных бітвах, пагонях, -
І астаўся за намі дым родных сяліб
І вайной узараныя родныя гоні.

Чорным саванам клалася злая зямля,
Што ў пяшчэрах сваіх смерць таіла спрадвеку
І атрутай паіла калоссе ў палях,
І нянавісць радзіла, як хлеб, чалавеку.

Праклялі яе нашы гарматы наскрозь -
Ад Мазурскіх азёр да самога Берліна,
Покуль сонечным ранкам, няўмольным, як лёс,
Не ўвайшла наша помста на Унтэр-дэн-Ліндэн.

Кожны з нас тады лёгка, глыбока ўздыхнуў.
Задзівіліся ўсе: ціхі гэтакі ранак...
І пазналі яе, залатую вясну,
Аж занылі ад радасці даўнія раны.

Аддаю шчыры голас салдацкі

Я дарос, пасталеў на вайне.
І хоць свеціцца срэбра на скронях,
Дзядзькам клічаш дарма ты мяне, -
Першы раз галасую сягоння...

Я ў баях пасівеў маладым:
Можа, попел мне скроні асыпаў,
Калі я штурмаваў гарады,
а мо пенай апырскала Прыпяць.

Нахаздіўся і я за вайну,
І вярнуўся з паходу ўчора,
І слязу першы раз праглынуў,
Неба роднага ўбачыўшы зоры...

Дай, таварыш, і мне бюлетэнь:
Калі хоча Радзіма спытацца,
Я ў сягонняшні радасны дзень
Адкажу дарагой па салдацку.

Прысягаю на попел руін
І на аншу вялікую справу, -
Не знайшоў ласкавей я краін,
Ані больш чалавечага права.

Бачыў я іншых армій салдат, -
Поплеч білі мы Гітлера-звера, -
Кожны марыў вярнуцца назад,
А не кожны ў шчасце з іх верыў.

Толькі наша Радзіма знайшла
Сцежку кожнаму, кожнаму - працу.
За разумны, савецкі наш лад
Аддаю шчыры голас салдацкі.

Перад намі - шырокі прастор,
І ніякая хмара не засціць
Ані ззяння крамлёўскага зор,
Ані нашага дужага шчасця.

На руінах, дзе горкі палын,
Узнімаюцца новыя хаты,
Набрынялі ўраджаем палі
І ў пятлі - учарашнія каты.

Я за Партыю сёння даю
Голас першы, ўзмыжнелы ў вятрысках,
Свой і тых, што палеглі ў баю
І не лічацца ў выбарчым спіску.

Перамога

Векі заплюшчыш - напружаны сон
Грудзі раскроіць, як плугам барозны.
Нешта набухне, як боль і як сон,
Нешта заплача наўзрыд і бясслёзна.

Заўтра з заплаканых шыбінак-мар
Сінім рассветам прасочыцца ранак.
Зваліць з грудзей набалелы цяжар
Сцюжай рукою сціскаючы раны.

Устань і ў сцюдзёным жалезе пабач
Новыя вартасці слова жывога!
І зразумееш душой - Барацьба.
І зразумееш душой - Перамога.